On the use of speech acts in medical practice = O sztuce komunikacji w praktyce lekarskiej

MARC

• 002 $a On the use of speech acts in medical practice = O sztuce komunikacji w praktyce lekarskiej
• 003 $a Aleksander Sieroń (Autor)
• 003 $a JÓZEF BREMER (Autor)
• 003 $b 0000-0001-9664-8896
• 004 $a Artykuł wstępny/Edytorial
• 006 $a Wiadomości Lekarskie
• 008 $a 2018
• 011 $a 0043-5147
• 014 $a https://wiadlek.pl/wp-content/uploads/2020/01/WL-8-2018.pdf
• 015 $a 1447-1455
• 016 $a 1.29
• 017 $a angielski
• 019 $a Wstęp: Historia filozofii potwierdza możliwość zastosowania technik retorycznych w treści rozmów terapeutycznych. Nasze metody wpływania na ludzi poprzez procesy interakcji werbalnych rozwinęły się na przestrzeni kilkuset lat, a to umożliwia konstruktywną ocenę tych procesów. Cel pracy: Przeprowadzenie analizy współczesnych filozoficznych teorii aktów mowy − postrzeganych jako elementy formy rozmowy terapeutycznej − oraz interpretacja ich skuteczności w tym zakresie. Materiały i metody: Analizie poddano powszechnie znane teorie aktów mowy J.L. Austina i Johna Searle’a, a także − choć pośrednio – koncepcje Ludwiga Wittgensteina. Proponowana przez nich koncepcja języka jest podobna do tej retorycznej, a mianowicie do postrzegania języka jako narzędzia do osiągnięcia czegoś. W naszym przypadku właściwym celem jest wyleczenie lub pomoc w leczeniu pacjentów. Wyniki: Przede wszystkim, nakreślimy, co może oznaczać „tworzenie rzeczywistości” poprzez wykorzystanie siły słów. Dlatego początkowo staramy się zarysować główne punkty retoryki greckiej, a następnie przedstawić teorię „aktów mowy” języka: model języka analogiczny do retorycznego, który odwołuje się do koncepcji gier językowych Wittgensteina. Następnie ilustrujemy możliwość użycia wypowiedzi „aktów mowy” w interakcjach lekarz-pacjent oraz w pewnym sensie, w trybie przeciwstawnym do samych aktów mowy, gdzie niezamierzone wyrażanie czegoś za pomocą słów lub zdań przypomina skutki wywoływane przez placebo. Wreszcie, w ostatniej części tego artykułu, analizujemy model retorycznej wypowiedzi Platona jako coś, co służy do przekazywania prawdy pomiędzy lekarzem a pacjentem. Skoncentrujemy się przede wszystkim na tym, co to znaczy być zaangażowanym w mówienie pacjentowi prawdy o jego stanie zdrowia. Wnioski: Z jednej strony, odniesienie do teorii aktów mowy stanowi filozoficzne tło dla użycia słów w niektórych konkretnych scenariuszach lekarz-pacjent, podczas gdy z drugiej strony służy do przedstawienia złożonych struktur naszego języka jako takiego: np. jego przeplatanie się z działaniami takimi jak dotykanie lub jego potencjalna skuteczność jako placebo, jak w niektórych przypadkach niezamierzonej ekspresywnej wypowiedzi. Ponadto, używając przykładów różnych rodzajów aktów mowy, możemy określić szereg uwarunkowań związanych z prawdą i inne uwarunkowania obowiązujące podczas rozmowy lekarz-pacjent.
• 020 $a Introduction: The history of philosophy testifies to the applicability of rhetorical techniques to the content of therapeutic interlocution. Our methods of influencing people through processes of verbal interaction have developed over several hundred years, and this has also delivered a fruitful framework for evaluating these processes. The aim: To carry out an analysis of contemporary philosophical speech-act theories – viewed as elements of a form of therapeutic interlocution – and to interpret their efficiency in this regard. Materials and methods: We examine the well-known speech-act theories of J.L. Austin and John Searle, but also – albeit indirectly – ideas stemming from Ludwig Wittgenstein. The conception of language they propose is similar to that of rhetoric: namely, viewing language as a tool for accomplishing something. In our case, the relevant goal is that of healing, or helping to heal, patients. Preview: First of all, we outline what it could mean to “create reality” through making use of the power of words. Thus, we initially seek to outline the main points of Greek rhetoric, before then presenting the “speech act” theory of language: a model of language analogous to rhetoric that makes reference to Wittgenstein’s conception of language games. After that, we illustrate the possibility of using speech-act utterances in doctor-patient interactions and, so to speak, in a kind of mode contrary to speech acts themselves, wherein the unintended expressing of something via words or sentences resembles the effects brought on by a placebo. Finally, in the last part of this article, we anatomize Plato’s model of rhetorical utterance as something employed for the transmission of truth between doctor and patient. We will concentrate there, above all, on the question of what it means to be engaged in telling the patient the truth about his or her state of health. Conclusions: On the one hand, the reference to speech-act theories provides a philosophical background for the use of words in some specific doctor-patient scenarios, while on the other it serves to exhibit the complex structures of our language itself: e.g. its interwovenness with actions such as touching, or its possible efficacy as a placebo, as in some instances of unintentional expressive utterance. Furthermore, using examples of different kinds of speech act, we can specify a number of truth-related and other conditions in force during doctor-patient interlocution.
• 966 $a filozofia
• 985 $a Wydział Filozoficzny
• 985 $b Instytut Filozofii

Dublin Core

Indeksy

• Tytuł: On the use of speech acts in medical practice = O sztuce komunikacji w praktyce lekarskiej
• Autor (Twórca):
  • Aleksander Sieroń (Autor)
  • JÓZEF BREMER (Autor)
• Tytuł czasopisma : Wiadomości Lekarskie
• Data: 2018
• Dyscyplina: filozofia
• Struktura:
  • Instytut Filozofii
  • Wydział Filozoficzny
• Język: angielski

Pliki